Περνάει ο καιρός και δεν κατάλαβα πότε μεγάλωσα τόσο. Νιώθω ξαφνικά γερασμένη και κουρασμένη αλλά που θα μου πάει, θα το ξεπεράσω.
Κάθε λεπτό, κάθε ώρα, κάθε μέρα και προπάντων κάθε μήνα το βιώνω στο πετσί μου. 22 λέει…
11 χρόνια μεγαλύτερη της ανιψιάς μου και ενώ τόσο καιρό θέλω σαν τρελή να με φωνάζει θεία… ξαφνικά τρομάζω και μόνο στην ιδέα του ερχομού της δεύτερης ανιψιάς (από αδερφό αυτή τη φορά) που θα έχω και μία Α διαφορά 22 χρόνων.
Άντε η άλλη με φωνάζει θεία που και που. Σε αυτήν εδώ που ηλικιακά και μόνο δεν μπορούμε να το αποφύγουμε, τι θα κάνω;
Έγιναν όλα τόσο γρήγορα. Γυμνάσιο, Λύκειο, πενθήμερη, σπουδές στην Αθήνα και τώρα μόνιμος κάτοικος Θεσσαλονίκης.
Μ’ αρέσει; Να σου πω την αλήθεια δεν το έχω ξεχωρίσει.
Για το μόνο όμως που είμαι σίγουρη είναι ότι ζω το κάθε μου λεπτό εδώ γιατί, ποιος ξέρει που και πως θα με βρει το αύριο……….
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου