Απρόσεκτη…

Ε ναι λοιπόν, το παραδέχομαι… για μία και μοναδική φορά στη ζωή μου ένιωσα η μάλλον υπήρξα (αρκετά) απρόσεκτη. Ήταν απόγευμα, λίγο η κούραση της δύσκολης ημέρας, λίγο ο «μόνιμος» πυρετός και η στάσιμη ίωση που έχουν καταλάβει την προσωπική μου ζωή ΦΤΑΝΟΥΝ…
Τον έχασα μέσα από τα χέρια εεεεεεεεεε τα μάτια μου….!
Και έρχομαι και αναρωτιέμαι ετεροχρονισμένα, συγχωρείται ποτέ αυτή μου η απροσεξία;;; αλλά οφείλω να σας αποκαλύψω ότι δεν φταίω αυτού κάθε αυτού. Το παιδάκι στα μπλε καρότσι τα έκανε όλα και όπως ξέρετε την αδυναμία μου στα «βρέφη», καταλαβαίνεται. Μα είχε κάτι μάτια…………. μπλε μπλε, με τεράστιες βλεφαρίδες και κάτι μάαααααγουλα για δάγκωμα.
Εκεί λοιπόν που κοίταζα στα κλεφτά το μπέμπη και συγκεντρωμένη το λίγο μεγαλύτερο σε όγκο αγόρι, οι ρόλοι αντιστράφηκαν. Λίγο τα γελάκια που μου έκανε ο μικρός, λίγο τα μάτια που με κοιτούσαν σαν να ήθελαν να έρθουν στην αγκαλιά μου, κατέληξα να κοιτάω μονάχα το μικρό ζβόιρα (που λένε και στο χωριό μου). Έλα όμως που το μεγάλο αγόρι χάθηκε στο πλήθος και άντε να βγάλω άκρη μετά εγώ. Πήγα από εδώ, πήγα από εκεί, ΠΟΥΘΕΝΑ. Άνοιξε η γη και τον κατάπιε ένα πράγμα. Και να πεις ότι έφταιγα να το παραδεχτώ…. αλλά δεν έφταιγα.
Sorry my friend…!