Μετά από μία καταιγίδα τι βγαίνει; Ε ναι λοιπόν… ΟΥΡΑΝΙΟ ΤΟΞΟ… κάτι που για πρώτη φορά χάρηκα σαν μικρό παιδί. Κάποτε μου έλεγε η μητέρα μου πως όλες τις δυσκολίες πρέπει να μάθω να τις ξεπερνάω, πόσο μάλλον να τις προσπερνάω γρήγορα. Αυτό αποφάσισα να κάνω για 1η φορά σε τόσο γρήγορο χρονικό διάστημα. Νιώθω «ευλογημένη» που μεγάλωσα σε επαρχία και σε μία «υγιή» οικογένεια. Μου έμαθε η αγαπημένη μου (και αναφέρομαι στη μητέρα μου) να σέβομαι αυτούς που με αγαπούν και στέκονται δίπλα μου. Στέκομαι δίπλα σε κάποιον: δύσκολα να το εξηγήσεις εύκολο να το καταλάβεις. Λυπάμαι αλλά το κατάλαβα. Από μικρή ήμουν αρκετά ευαίσθητη και αυτό με έκανε να λυπάμαι. Από εδώ και πέρα θα ακολουθήσω το δρόμο της συμπόνιας. Δύο έννοιες που έχω ξεχωρίσει κάπως μέσα μου όπως έπρεπε να έχω κάνει χρόνια τώρα. Συνεχίζω να προσπαθώ να σε αποβάλλω από εμένα μα ποτέ δεν θα ξεχάσω τα όμορφα.
Πάντα αγαπούσα τα μπαλόνια, τα λουλούδια, τα λούτρινα αρκουδάκια, το ροζ… ήταν αγαπημένα… λατρεύω τις καταστάσεις των πάρτι (φίλους, μουσική και διασκέδαση)…
έτσι θέλω να θυμάμαι και τις στιγμές μας…
ήταν ένα ωραίο πάρτι καθ’ όλη τη διάρκεια απλά τελείωσε κάπως πρόωρα και άδοξα…
μην θυμώνεις, εσύ επέλεξες αυτό το τέλος…
σημείωσε απλά ότι ακούγαμε διαφορετική μουσική… αυτό...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου