Εδώ και λίγα χρόνια είχα μαλώσει ή μάλλον είχα φωνάξει δυνατά στον εαυτό μου:
« Μαρία; Οι ευκαιρίες κομμένες…»
Ξέρω ότι από μία μεριά διαβάζουν οι κολλητές μου και γελάνε. Κάθε φορά το ίδιο τροπάριο. Αυτές δίνουν ευκαιρίες και εγώ «κράζω», φωνάζω, ουρλιάζω και τρελαίνομαι ακούγοντας από τα χείλη τους πως όλοι αξίζουν κάποιες.
Πάντα οι συζητήσεις με τις φίλες μου με φτάνουν σε μία κατάσταση (επανάσταση που λέει και ο Χολίδης) απόλυτου πανικού. Έλα που φτάνει η στιγμή της δικής μας απόφασης…
Με τι μούτρα να σε πάρω τηλέφωνο και να σου τα πω; (Βάσω-Ειρήνη-Γιούλα-Βίκη) αναφέρω κάποια ονόματα που είναι αληθινά και πολύ αγαπημένα. Πάντα άκουγα κάτι και να που βγήκε αληθινό: «Εύχομαι να μην σου τύχει».
Να που μου έτυχε… δεν έλεγες τίποτα παλιό γαλανομάτα;;; (αστειεύομαι)
Είναι πολύ δύσκολο να σου ζητάει κάποιος μία ευκαιρία και εσύ να πρέπει να αποφασίσεις αν πρέπει αν τη δώσεις και αν τελικά θα τη δώσεις, όσο για το αν είναι σωστό να τη δώσεις;;; Λάθος γιατί όταν κάνει κάτι 1 φορά είναι νόμος πως θα το ΞΑΝΑκάνει.
Αλλά το πιο δύσκολο είναι να μη ζητάει την ευκαιρία και όμως εσύ να είσαι εκεί με τα πληγωμένα αισθήματα σου (δεν μιλάω για εγωισμό γιατί τον έχεις ξεγράψει) και να περιμένεις μήπως και σε θυμηθεί και την ζητήσει.
Το μόνο που μπορώ να πω από αυτό το σημείο στο οποίο κάθομαι….. είναι……
ΚΟΡΙΤΣΑΡΕΣ ΜΟΥ δώστε τις ευκαιρίες που αξίζουν στις καρδιές σας ανεξαρτήτως του άλλο… με ξέρετε, πάντα θα φωνάζω αλλά θα είμαι και η πρώτη που θα τσουγκρίσω το ποτήρι σε ένδειξη συμπαράστασης…
ΌΣΟ ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΕΥΚΑΙΡΙΑ;;;
μάλλον δεν θα ζητηθεί ποτέ.
Αυτό!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου