"επικίνδυνη αγάπη"

Μπορεί να είμαι 22 αλλά μπορώ να σχολιάσω έστω και λίγο το θέμα. Αυτό το άρθρο το γράφω με αφορμή τη ζωή μου και την ψυχοσύνθεση των ανθρώπων.

Από μικρή άκουγα τη μητέρα μου να μου λέει πόσο πολύ αγαπάει το μπαμπά μου… τον μεγάλο μου αδερφό πόσο πολύ αγαπάει εμένα και τον άλλο μου αδερφό. Στη συνέχεια πόσο αγαπάει τις γυναίκες της ζωής του ενώ τον μικρό που μετά από χρόνια με την κοπέλα του επισημοποιήσανε αυτό το πανέμορφο που είχανε και έδειξαν σε όλους μας πόσο αγάπη υπάρχει μεταξύ τους.

Μετά από όλα αυτά που βιώνω μέσα στην ίδια μου την οικογένεια μου είναι αδύνατον να πιστέψω πως όταν αγαπάς κάποιον δεν μπορείς να τον έχεις.

Εκτός αν η μοίρα κάποιων είναι λάθος γραμμένη.

Αναρωτιέμαι τι είναι αυτό που καθορίζει τι και πότε θα έχουμε αυτό που θέλουμε δίπλα μας…

Πως μπορεί μία δυνατή αγάπη να γίνει επικίνδυνη;

Μέσα από τεράστια συναισθήματα ξεμένει για καιρό η αίσθηση ενός φιλιού που ήταν και το τελευταίο και κατ’ ευθείαν η σκέψη που δεν χωράει ο νους… (δεν γίνετε να ήταν το τελευταίο) ξέρω ότι το ένα αναιρεί το άλλο αλλά όποιος αγάπησε πραγματικά θα με καταλάβει.

Αν πάλι δεν αγάπησε καλύτερα να προσπεράσει όλα όσα διαβάζει.

Στον δικό μου κόσμο θα προτιμούσα να μην υπάρχουν επικίνδυνες αγάπες, μόνον έντονες και πραγματικές.



Αγάπη είναι……. Ανεξήγητο ακόμη και για μ’ ένα που το έζησα, ζω και θα το ζω…….



...........μία παλαιότερη δημοσίευση.........(συνδέεται άμεσα)

«( Μετρώντας όνειρα έχασα την αίσθηση του χρόνου της πραγματικής ζωής μου. Μία ζωή που (όσο εγωιστικό κι αν ακούγεται) την έζησα σε λίγες ώρες μαζί σου…
Σε μία αγκαλιά χωράνε τόσα συναισθήματα; Αυτό ρωτούσα μέχρι πρότινος όπως και εσύ και εσύ και όλοι.

Πάντα μου έλεγε η μητέρα μου να ονειρεύομαι καθημερινά, να ζω την κάθε στιγμή και το κάθε λεπτό σαν να είναι το τελευταίο… την άκουγα αλλά δεν είχα ονειρευτεί κάτι που θα με έκανε να ταξιδέψω.

Μία φορά έζησα τη στιγμή σαν να ήταν η τελευταία και………………………..

Την ρώτησα γιατί μου το έλεγε και μου απάντησε:

«αν δεν το έκανες συνέχεια δεν θα καταλάβαινες πιο είναι το πιο σημαντικό».
Πλέον ταξίδεψα, έζησα και «ονειρεύτηκα» το όνειρο… (δεν μπορώ να το εξηγήσω αλλιώς).

Υπάρχει τρόπος να συμμαζέψω τα συντρίμμια του ονείρου; Να τα κλειδώσω κάπου ώστε να μην πονέσω; Δεν φοβάμαι τον πόνο αλλά γιατί; Δεν είμαι ανίκανη να πονέσω για το όνειρο μου αλλά δεν ξέρω αν το ίδιο το επιθυμεί.

Τα όνειρα μου είχα πάντα ρόζ χρώμα, μαζί σου έγιναν ροζ με κάτι ακόμη….. και ξαφνικά έγιναν γκρίζα. Εγώ είχα βάλει μόνο το ροζ γιατί άλλαξαν τόσο πολύ;
ΠΙΟ ΗΤΑΝ ΤΟ ΧΡΩΜΑ ΣΟΥ που άλλαξε και το δικό μου;

Μας πήγαινε το ροζ……………… ειδικά στα μάτια σου! )»