Μετά από μέρες πήρα βαθιά αναπνοή και είπα να εμπλουτίσω με μία ακόμη «σκέψη» μου αυτό το μικρό δρομάκι της ζωής μου που λέγεται: «οδός Μαρία-Ιωάννα».
Οι δυσκολίες πολλές μα παραπάνω η θλίψη στα μάτια των φίλων είναι αυτό που μας πονάει περισσότερο. Τι και αν έχεις συνέχεια τους αγαπημένους σου δίπλα; Καλύτερα να ήταν μακριά και απλά ας άκουγα χαρούμενες φωνούλες στο τηλέφωνο.
Βουρκωμένα μάτια δίπλα σε έναν άγνωστο ταξιτζή και εγώ να λαμβάνω την εικόνα από μία κλήση. Αυτό είναι που με πληγώνει περισσότερο… που δεν είμαι αυτός ο οδηγός εκείνη τη στιγμή. Να παρκάρω και να σου πω απλά μια φράση:
«εγώ είμαι εδώ»… ξέρω ότι σου φτάνει…
Πολλές φορές δεν φτάνει μόνο να αγαπάς ή μάλλον να λατρεύεις κάποιον, χρειάζεται να είναι έτοιμος και αυτός να το κατανοήσει. Όταν κάποιος το νιώθει και δεν συμπορεύεται με αυτό απλά είναι ανίκανος να το έχει.
Όταν ζούμε κάτι τέτοιο… απλά πρέπει να σκεφτόμαστε ότι δεν είναι αγάπη αυτό που ζούμε… είναι απλά ένας «πανικός»…
( ένας στίχος από το τραγούδι «μικρός τιτανικός» του Λαυρέντη Μαχαιρίτσα απλά αρκεί)
Ζούμε τον πόνο και μαθαίνουμε να συνυπάρχουμε ώσπου να τον ξεπεράσουμε.
Ξεπέρασε πρώτα αυτό το τελευταίο βλέμμα, με τα εκφραστικά μάτια και μετά απλά θα υπάρχει σε ένα μικρό κομμάτι της ψυχής…..
(γιατί από εκεί δεν μπορεί να το ξεριζώσει κανείς)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου