Έτσι με αποκάλεσε (Δεσποινίς νινί…) νευριασμένος ένας από τους πιο σημαντικούς ανθρώπους της δημοσιογραφίας ο κ. Μπόμης Αντρέας, εν ώρα μαθήματος. Μου μιλούσε συνέχεια και με αποκαλούσε νινί… δεν άντεξε ο άνθρωπος.
Σπάνια αποφασίζαμε από κοινού να καθίσουμε μακριά για να παρακολουθήσουμε μάθημα αλλά όταν τα βλέμματα μας συναντιόντουσαν, ξεσπούσαμε σε γέλια.
Όταν τη γνώρισα ντρεπόμασταν να προτείνουμε η μία στην άλλη να βγούμε.
2 κοπέλες από επαρχία…18 με το ζόρι… στην Αθήνα με πολλά πολλά όνειρα για το ίδιο πράγμα…
Σχεδόν στην ίδια κατάσταση απλά με διαφορετικούς τρόπους αντιμετώπισης.
Μαθήματα, βόλτες, έξοδοι, παρέα……. Όλα οι δυο μας χωρίς να χρειαζόμαστε κάτι άλλο.
Όταν είχαμε η μία την άλλη ξεχνούσαμε όλες τις φοβίες, τον πόνο και αυτά τα κακά υπολείμματα που είχαν μείνει χαραγμένα μέσα μας από τις πατρίδες μας. Η μία συμπλήρωνε την άλλη και αυτό δεν σταμάτησε λεπτό.
Ήρθε η ώρα να χωριστούμε και διάφοροι έλεγαν πως θα ξεχαστούμε και η «παρέα» θα χαλάσει.
Δεν το πίστεψα λεπτό και σου το ορκίζομαι…
Πάντα έκανε η μία το πρώτο βήμα και μετά η άλλη. Ποτέ δεν συμβαδίζαμε αλλά ποτέ δεν χαθήκαμε. Αυτό κράτησε στο χρόνο. Η διαφορετικότητα και η τρέλα που έχει η μία για το χαρακτήρα της άλλης.
Αγαπώ και τη γκρίνια σε αυτό τον άνθρωπο… είμαι περήφανη για σ’ ένα.
……………………Όταν έχω εσένα μπορώ να ονειρεύομαι ξανά………………………
……………………κάνε ένα βήμα να κάνω εγώ το επόμενο………………………………
Είναι η κολλητή μου και τη λένε Μαρία-Γιώτα(Παναγιώτα) Μαστορέλη ( ή αλλιώς νινί2 )
σε ευχαριστώ που υπάρχεις...!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου