Κάθομαι ώρες τώρα και σκέφτομαι αν τα όνειρα μας αξίζουν να γίνονται… πόσο γρήγορα φτάνεις στην κορυφή της «ευτυχίας» και σε πόσο όλα ισοπεδώνονται και σκορπάνε;
Τα δικά μου όνειρα είναι σαν φωνές που μου λένε να σταματήσω και συνήθως το κάνω.
Μία φορά είπα να αλλάξω δρόμο και να διαλέξω τη δική μου κατεύθυνση σε αυτό το περίπλοκο σταυροδρόμι, τι κατάφερα;
Σκόρπιες όμορφες στιγμές, μαγικά λεπτά και ένα μυαλό γεμάτο «σκουπίδια». Σκουπίδια που μου βρωμίζουν ότι πιο όμορφο είχα σχηματίσει στον πλασματικό μου κόσμο για τις ώρες μου με άφησες να το πλάσω.
Δεν ήξερα να πλάθω και έμαθα
Δεν είχα μάθει να ονειρεύομαι και προσπάθησα
Δεν ήμουν σίγουρη ποτέ αλλά διάλεξα
Πόσα όνειρα να κάνεις; γιατί αυτά να σε αφήσουν; σε μία τόσο όμορφη στιγμή;
Επιτρέπονται οι ερωτήσεις στα όνειρα;
Βρέθηκα ευάλωτη σε μία διψασμένη στιγμή της ψυχής μου για να ζήσω κάτι το αξιοσέβαστο. Το θεριό μου τελικά θα γίνουν τα όνειρα και το κατάφερες εσύ. Με έκανες να ονειρευτώ μα δε σου κακιώνω… δεν ξέρω αν πρέπει ή αν μπορώ…
Όνειρα για το παρόν, το μέλλον και το τέλος…….
Από τη μέρα αυτή θα κοιμάσαι και εγώ θα συνεχίσω να ονειρεύομαι για εμάς. Αυτό γιατί όλα όσα ονειρεύτηκα ήταν αληθινά κι ας ήταν η πρώτη φορά.
Και η μεγαλύτερη πληγή του ονείρου:
ήρθ(ες)α στη χειρότερη στιγμή της ζωής (μου) σου… μαρία-ιωάννα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου