Μετρώντας όνειρα έχασα την αίσθηση του χρόνου της πραγματικής ζωής μου. Μία ζωή που (όσο εγωιστικό κι αν ακούγεται) την έζησα σε λίγες ώρες μαζί σου…
Σε μία αγκαλιά χωράνε τόσα συναισθήματα; Αυτό ρωτούσα μέχρι πρότινος όπως και εσύ και εσύ και όλοι.
Πάντα μου έλεγε η μητέρα μου να ονειρεύομαι καθημερινά, να ζω την κάθε στιγμή και το κάθε λεπτό σαν να είναι το τελευταίο… την άκουγα αλλά δεν είχα ονειρευτεί κάτι που θα με έκανε να ταξιδέψω.
Μία φορά έζησα τη στιγμή σαν να ήταν η τελευταία και………………………..
Την ρώτησα γιατί μου το έλεγε και μου απάντησε:
«αν δεν το έκανες συνέχεια δεν θα καταλάβαινες πιο είναι το πιο σημαντικό».
Πλέον ταξίδεψα, έζησα και «ονειρεύτηκα» το όνειρο… (δεν μπορώ να το εξηγήσω αλλιώς).
Υπάρχει τρόπος να συμμαζέψω τα συντρίμμια του ονείρου; Να τα κλειδώσω κάπου ώστε να μην πονέσω; Δεν φοβάμαι τον πόνο αλλά γιατί; Δεν είμαι ανίκανη να πονέσω για το όνειρο μου αλλά δεν ξέρω αν το ίδιο το επιθυμεί.
Τα όνειρα μου είχα πάντα ρόζ χρώμα, μαζί σου έγιναν ροζ με κάτι ακόμη….. και ξαφνικά έγιναν γκρίζα. Εγώ είχα βάλει μόνο το ροζ γιατί άλλαξαν τόσο πολύ;
ΠΙΟ ΗΤΑΝ ΤΟ ΧΡΩΜΑ ΣΟΥ που άλλαξε και το δικό μου;
Μας πήγαινε το ροζ……………… ειδικά στα μάτια σου!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου