Tok tok tok… Κάποτε άκουγα πόρτα και γύριζα πλευρό, τώρα όμως όλα είναι διαφορετικά, ο έρωτας μου χτύπησε την πόρτα της καρδιάς μου και δεν μπόρεσα να αντισταθώ στον πειρασμό, άνοιξα… λίγο που μεγάλωσα και μαζί με εμένα μεγάλωσε και το μυαλό μου, λίγο τα φοιτητικά τα χρόνια όπως λέει και η απόλυτη ελληνίδα σταρ και δεν απευθύνομαι στη Τζούλια, την Άννα Βίσση εννοώ, λίγο οι μετακομίσεις από την πρωτεύουσα στη συμπρωτεύουσα. Όλα αυτά κάπως με άλλαξαν. Δεν περίμενα ποτέ ότι γίνετε τόσο γρήγορα και τόσο ξαφνικά. Εκεί που τα έχω (σχεδόν) βρει με τον εαυτό μου, τον βλέπω και tsoup…… αυτό ήταν, ερωτεύτηκα. Για μερικά δευτερόλεπτα αν με ρωτούσες πως με λένε, από πού είμαι και τι κάνω εκεί που βρισκόμουν δεν νομίζω να ήξερα να σου απαντήσω. Ήρθε από το πουθενά να με αναστατώσει. Τον κοίταγα ότι κι αν έκανα, παρακολουθούσα τις τέλειες κινήσεις του, τα μάτια του έλαμπαν… Ένιωσα σαν τη στρουμφίττα που απεγνωσμένα κυνηγούσε τον καλό και τελειωμό δεν είχε, με τη διαφορά ότι εγώ τον κυνηγούσα με τα μάτια . Ήξερα από το πρώτο κιόλας λεπτό ότι με αυτόν τον άνθρωπο θα τραβήξω πολλά, με την καλή έννοια(έστω στην αρχή) αλλά δεν με ένοιαζε τίποτα. Καμία λέξη, κανένα τοπίο, κανένας ήχος δεν συγκρίνεται με τα συναισθήματα μου προς εκείνον…
